OT-story Ellen: een autismevriendelijk label voor sportclubs. Ellen werkt eraan !

Van topsporter in het basketbal naar geëngageerde moeder en ‘auticoach’. Ellen de Stoop heeft een zoontje met Autisme. Daardoor loopt ze vaak tegen uitdagingen aan en dat drijft haar om Autisme te normaliseren. Ze wil een breed draagvlak creëren in sportverenigingen voor kinderen die ‘anders’ zijn, met een autismevriendelijk label bijvoorbeeld.

Je hebt 18 jaar aan topsport gedaan. Vertel eens kort over je basketbal carrière.

Ik ben op mijn 16^e moeten stoppen met judo omdat ik een groeispurt had gehad. De dokter adviseerde me om te gaan volleyballen of te basketten. Ik had toen een vriendin in de klas, Dana Boonen, die me meenam naar de basketbaltraining.

Ik ben toen gestart in Tissac Gentbrugge in 2^e provinciale en dankzij mijn gestalte al snel kunnen doorgroeien naar grotere clubs in eerste nationale. Ik was 18 toen ik bij Gentson mocht spelen bij de beloftes en de eerste ploeg en het jaar erna direct naar de vicekampioen Waregem. Toen combineerde ik studies en sport en was dat allemaal gemakkelijk te combineren.

Ik speelde in Kortrijk, Aalst, Stars Gent, Sint-Katelijne-Waver, Roeselare en Gentson. Toen was ik zwanger van mijn eerste kindje, Mika. Na de bevalling heb ik nog verder gespeeld bij Gentson, Waregem, Willebroek en Laarne.

De combinatie van gezin, werk en sport was niet altijd evident, maar de liefde voor de bal bleef tot ik op mijn 39^e zwanger werd van ons dochtertje Sam. Ik heb toen een tijdje getwijfeld om mijn trainersdiploma te behalen, maar ik had een ander idee dat al een tijdje in mijn hoofd speelde.

Je hebt een eigen bedrijf in marketing en officemanagement maar je hebt dan een opleiding postgraduaat Autisme gevolgd. Waarom ?

Mijn zoontje heeft autisme. De diagnose werd vrij vroeg gesteld. Als ouder en topsporter heb ik vaak het gevoel gehad om steeds tegen een muur aan te lopen. Je wordt niet genoeg begeleid en je moet veel zaken zelf uitzoeken. Als ouder is dit ook een verwerkingsproces waar je door moet. Ik wilde meer weten over wat er omgaat in het hoofd van mijn eigen kind en in dat van anderen.

Na mijn sportieve carrière wilde ik me echt meer verdiepen in de psychologie en de materie Autisme. Ik had een oudercursus gevolgd om je kind thuis beter te begrijpen en begeleiden. Deze opleiding bracht me bij het idee om ‘auticoach’ te worden. Ik heb me toen aangemeld voor het postgraduaat op de Arteveldehogeschool en mocht starten in september 2020. We waren met 20 studenten in de groep uit allerlei sectoren en hebben onze studie succesvol afgerond in juni 2021.

Als je autisme hebt kan het extra lastig zijn om een sport te vinden die bij je past.
Je zoon wilde ook gaan basketten maar dat bleek niet evident.

Neen, dat is ook niet evident. Bij het sporten komen er zoveel prikkels op je af. Als neurotypische mensen (mensen zonder autisme) kan je deze prikkels filteren en een plaats geven. Mensen met autisme kunnen dit niet. Ze kunnen vaak ook niet zonder voorspelbaarheid en een goede duidelijke planning. Ze moeten in een bepaalde flow zitten om dingen aan te leren, en hoe je in die flow geraakt vereist een beetje kennis van autisme en van de speler!

Mika verdronk in de groep. Hij verstond vaak de opdracht niet omdat hij het groter geheel niet zag. Ook werd hij vaak niet begrepen en bestempeld als ‘dom’. Vaak waren er ook trainerswissels, zodat hij niet echt aansluiting had of dat de coach niet wist van zijn problematiek en dan kwam de coach achteraf bij mij: “jouw zoon is echt een lastig kind en hij luistert niet!”. Plezant is anders hé!

Ik heb toen gezegd dat ik dit mijn kind niet wil aandoen: de stress, het opbouwen van faalangst en het uitgelachen worden door anderen, omdat hij iets niet begreep of verkeerd deed.

Is G-Sport dan geen oplossing. Daar houdt men toch wel rekening met de mogelijkheden van het kind?

G-sport is een oplossing voor kinderen met een fysieke beperking, mentale achterstand of psychische problemen. De coaches zijn daar specifiek ook voor opgeleid.

Kinderen met een normale begaafdheid horen daar vaak niet thuis. Het is een zeer grote stap van de reguliere sportclub naar een G-sportclub. Maar toch super dat G-sport bestaat! Want zo kan iedereen sporten hoe klein of hoe groot de beperking is…

Je wil dat coaches, maar ook bestuursleden bewuster omgaan met kinderen met een beperking. Hoe pak je dat aan ?

Voor de coaches maakte ik een overzicht van zaken die ze kunnen tegenkomen op training. Ik ga uit van een verhaal met casussen zodat ze vaak situaties of handelingen kunnen herkennen. Ook geef ik tips naar wat kan en wat niet kan. Ik maakte ook al wat materiaal dat ze kunnen gebruiken op training zoals een emotiemeter of planningstooltje. Ik zou ook mee kunnen lopen op een training en eerst de situatie in kaart brengen en dan tips geven.

Voor de bestuursleden mik ik meer op een vergadering, zodat ik daar de lijnen kan uitzetten naar een bepaald beleid in de club: “hier zijn kinderen met autisme welkom!” Er moet een soort draagvlak geschetst worden en de vrijwilligers moeten zich daarvoor willen inzetten (want clubs werken bijna uitsluitend met vrijwilligers en ouders van de kinderen die er sporten). Ze moeten ook weten wat autisme is en hoe je ermee omgaat, ook zij moeten hier gesensibiliseerd worden hé samen met de coaches.

Krijg je gehoor bij de overheid of Sport Vlaanderen ?

Ik heb geen idee hoe ik daar aan de bel kan trekken. Sterkmakers in autisme (VVA) hebben me uitgenodigd onlangs en ik heb daar mijn verhaal gedaan. Zij willen in de toekomst met mij samenwerken om zoveel mogelijk sport- en vrijetijdsverenigingen autismevriendelijk te maken.

Op 11 november ben ik uitgenodigd door Basket Vlaanderen om een off-court clinic te geven omtrent omgaan met kids en jongeren met autisme in basketbal. Dus nu zit in vooral in het basketbalmilieu omdat ik er zelf in groot gebracht ben 😊

Maar ik zie het echt groter: er zijn zoveel kinderen die starten met sporten en afhaken omdat ze niet begrepen worden omdat ze “anders” zijn…en wel talent hebben… Ik wil deze kinderen helpen en een plaats geven in onze samenleving. Het zijn die kinderen die later gaan studeren en proberen een plaatsje te veroveren op de arbeidsmarkt. Ze moeten toch ergens vertrouwen en een goed gevoel kunnen hebben en behouden. Sport maakt mensen gelukkig en brengt ze samen, toch?

Kinderen zijn hard onder elkaar, maar ook ouders naast het veld tonen geen begrip. Hoe kunnen we dit oplossen ? Misschien is het ook vaak onwetendheid ?

Ja, vaak uit onwetendheid en vaak is er ook nog een taboe rond autisme. Maar als de club zou werken met een “autismevriendelijk label” en er open over communiceert dat kinderen met autisme welkom zijn, is het aan de ouders en bestuursleden om de mensen in de tribunes hier ook over aan te spreken en te informeren. Het draagvlak vergroten is de boodschap…

Infoavonden kunnen hier ook wel soelaas brengen, of de jeugdteams met de ouders eens uitnodigen om uit te leggen wat autisme is en te zeggen dat er in deze club met deze kinderen gewerkt wordt.

Wat is je grootste wens ?

Mijn grootste wens is om van deze passie mijn beroep te maken. Bij clubs overal in Europa mijn boodschap te mogen brengen en te zien dat dit aanslaat. Maar ik start in Vlaanderen, daar is werk genoeg aan de winkel 😊