OT-story Winde: iedereen voelt zich weleens onzeker of anders

Deze maand laten we ons inspireren door Winde Blocken, auteur van het jeugdboek ‘De vreselijke kleur rood – Het experiment van een onzekere jongen’. Ze schreef het boek aanvankelijk om gesprekken te openen met haar dochters, maar al snel werd duidelijk dat er veel meer in zat.

De vreselijke kleur rood is een verhaal over bouwen aan zelfvertrouwen, omgaan met teleurstellingen en persoonlijke groei. Het is een herkenbaar verhaal voor iedereen die zich wel eens onzeker of anders voelt, maar zich daar niet wil door laten tegenhouden!

Wie is Winde Blocken ?

Ik ben opgegroeid in Hoeselt en woon in Tongeren met mijn man Maarten en onze dochters, Carice en Riëlle, respectievelijk 10 en 9 jaar oud.

Ik heb Maarten leren kennen in Leuven tijdens onze rechtenstudie. Ik heb gewerkt in het notariaat, de evenementensector en de non-profit. Sinds een jaar werk ik als marketing manager van Isola, het bedrijf dat we elf jaar geleden hebben overgenomen van mijn vader.

In de coronaperiode herontdekte ik mijn oude passie voor schrijven. Als kind was ik dol op boeken. Ik ging twee keer per week naar de bibliotheek en schreef zelf ook verhalen, waar ik met knip-, plak- en nietwerk boekjes van maakte.

Is het boek gebaseerd op een eigen ervaring ?

Er zit inderdaad heel wat van mezelf in het boek. Ik was als kind ook erg verlegen en gevoelig. Anderzijds stond ik wel graag op het podium: ik hield enorm van playbackshows – die in mijn kindertijd een trend waren 😊 – , dansoptredens op schoolfeesten, waarbij we dan onze eigen choreografie maakten, het kerstspel in de kerk, zingen in het koor,…

Ik had dus absoluut geen last van podiumvrees, maar had het soms moeilijk met sociale interacties. Dat had vooral te maken met de onvoorspelbaarheid van het gedrag van anderen, het gebrek aan controle over de situatie – in tegenstelling tot een ingestudeerd podiumoptreden.

In mijn tienerjaren ben ik opengebloeid. Ik ben nog steeds een introvert, maar ik beschouw mezelf als een sociale introvert: ik heb wel graag mensen om me heen, maar geef de voorkeur aan kleine gezelschappen of een-op-een interacties, en verkies diepgaande banden met een klein aantal mensen boven oppervlakkige relaties met velen.

De verlegenheid, zijnde de angst voor en onzekerheid in sociale interacties, steekt nog heel af en toe de kop op, maar ik kies er bewust voor om mij hierdoor niet te laten beperken in mijn handelen.

In een eerste fase ben je vooral voor jezelf beginnen te schrijven. Wat was je motivatie ?

Ik merkte dat ik in de gesprekken met mijn kinderen op een limiet botste. Ze worstelden met een aantal thema’s en problematieken en ik probeerde hen goede raad te geven en moed in te spreken, maar ik had het gevoel dat ik niet altijd tot hen doordrong.

Na een van mijn peptalks, zei een van mijn dochters letterlijk: “Jij moet dat zeggen, jij bent mijn mama.”

Toen besloot ik het op een andere manier aan te pakken: ik schreef een verhaal met personages en situaties waarin ze zichzelf konden herkennen, maar met voldoende andere elementen, zodat het voor hen ook gewoon een leuk en boeiend verhaal was. De personages zijn dus wel geïnspireerd op mijn kinderen, maar zijn zeker geen kopieën van hen.

Ik was heel blij dat mijn plan werkte. In eerste instantie wekte ik hun nieuwsgierigheid als ik aan het schrijven was. Ze wouden weten waar ik mee bezig was en wouden het heel graag lezen. Telkens als er een hoofdstuk af was, liet ik het hen lezen en begonnen ze spontaan te praten over het verhaal en pasten ze het toe op hun eigen leefwereld. Met hun feedback ging ik dan verder aan de slag in het volgende hoofdstuk.

Het boek geeft onder andere als boodschap mee dat je uit je comfortzone moet treden. Heb je zelf in je leven al vaak minder evidente keuzes gemaakt ?

Op professioneel vlak ben ik destijds, na zeven jaar in het notariaat te hebben gewerkt, een hele andere weg ingeslagen: ik ben toen ingestapt in het eventbureau van een vriend. Ik kwam in een totaal verschillende, onbekende en onzekere wereld terecht. Na vier jaar heb ik terug voor een minder grillige job gekozen, omwille van de moeilijke combinatie van de eventsector met het gezinsleven, maar ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing. De ervaringen die ik heb opgedaan en de dingen die ik heb geleerd in die periode, zijn van onschatbare waarde. Ze hebben mijn wereld, en ook mijn geest, verruimd.

Je schrijfsels publiekelijk maken daarvoor had je de stimulans van je familie nodig. Is dat ook een boodschap? Laat je omringen door mensen die je steunen en in je geloven.

Aanvankelijk was het inderdaad niet de bedoeling om het boek te laten publiceren. Ik wou mijn kinderen helpen en ik beleefde plezier aan het schrijfproces. Dat was voor mij voldoende. Mijn dochters waren er echter zo enthousiast over en vonden dat het boek in de boekhandels moest komen. Mijn man trad hen bij en spoorde me aan om het naar uitgeverijen te sturen. De enige andere persoon die het verhaal had gelezen was mijn mama, die ook heel positief reageerde.

Naast de bekrachtiging van mijn familie, was er natuurlijk het hoofdpersonage, en het verhaal, dat mij een spiegel voorhield: ik benadruk in het verhaal het belang om uit je veilige zone te treden, om je niet door angst te laten tegenhouden. Ik heb dus mijn eigen goede raad gevolgd en mijn kans gewaagd.

Als er mensen zijn die in je geloven en je steunen, kan je zoveel meer bereiken. Arjan, het hoofdpersonage van het boek, krijgt heel veel steun van zijn vriend Achiel, waardoor hij een andere kant van zichzelf ontdekt en nieuwe dingen aandurft.

Hoe sta je tegenover begeleiding en steun van experten, bijvoorbeeld ergotherapeuten ?

Het is vaak moeilijk om je gedachten, angsten, onzekerheden… onder woorden te brengen. Zowel voor jezelf en al zeker als je ze moet uitspreken tegenover iemand die je goed kent, zoals je ouders of je partner. Bij een expert, zoals een (ergo)therapeut, kom je in een veilige omgeving, tegenover een persoon die niet oordeelt, waar voldoende afstand is, en die je helpt om je innerlijke processen te formuleren. Het kan wonderen doen om jezelf, je omgeving en gebeurtenissen uit het verleden en het heden vanuit een andere invalshoek te bekijken en te analyseren. Om je denkpatronen te hertekenen. Dat is mijns inziens de kracht van therapie.

Hoewel het al veel beter is dan pakweg twintig jaar geleden, heeft psychologische begeleiding voor sommige mensen nog steeds een negatieve bijklank. Ik ben van mening dat begeleiding door een psycholoog, ergotherapeut of mental coach voor iedereen heel verrijkend kan zijn.

Wat wil je bereiken met dit boek ?

Het verhaal was voor mij een middel om gesprekken met mijn kinderen te openen. Ik zou het heel mooi vinden als het andere kinderen en hun ouders of begeleiders op dezelfde manier zou kunnen helpen. Daarnaast hoop ik natuurlijk dat kinderen het een leuk verhaal vinden. Lezen blijft belangrijk voor de taal- en hersenontwikkeling. Een boek lezen brengt rust en ontspanning in een drukke wereld die gedomineerd wordt door schermpjes.  

Korte inhoud

Arjan is een onzekere jongen van elf. Hij voelt zich vaak ongemakkelijk bij anderen en hij bloost snel. Dat vindt hij vreselijk. Daarom haat hij de kleur rood. Zijn broer Casper is razend populair en maakt zich nooit zorgen. Arjan benijdt hem hierom. Hij is het beu om verlegen te zijn en wil hier iets aan doen. Daarom start hij met een experiment, maar dat loopt niet altijd zoals gepland. Als hij de roodharige Achiel ontmoet, gaat er een nieuwe wereld voor hem open.

Je kan een exemplaar van het boek van Winde winnen! Stuur een mailtje naar ingrid@ot-pro.com met een korte anekdote over wanneer jij laatst rode wangen had, onzeker was of uit je comfortzone bent getreden.

Succes! En wie weet vind jij binnenkort het boek van Winde terug in je brievenbus.

Niet gewonnen? Dan kan klik je hier om het boek alsnog te kopen.